EOSDigitaal.nl

Ik steek veel werk in mijn shoots.

In het dagelijks leven fotografeer ik journalistiek. Erg interessant om te doen; je komt vaak op plaatsen waar anderen niet komen en je ontmoet allerlei interessante mensen met mooie verhalen. Maar het blijft praktisch altijd een opdracht van iemand anders. Het is niet mijn eigen ding. Daarom maak ik dus ook vrij werk.

Het geeft me de gelegenheid om te doen wat ik wil en niet wat een ander zoekt voor zijn/haar krant of magazine.
Ik kan in mijn vrije werk meer mijn ei kwijt. Het ene werk betaalt de rekeningen en het andere werk verschaft mij mijn creativiteit zoals ik die wil. Een mooie balans.

Maar in mijn vrije werk kan ik dus stoppen wat ik wil en alles naar mijn hand zetten. En dat doe ik dan ook.
Omdat ik vaak in de weekenden mag werken heb ik voor vrij werk vaak niet zoveel tijd. Ik plan het dus meestal ver van tevoren. En dat geeft me ook de gelegenheid om mijn shoots goed voor te bereiden en alles ruim van te voren te kunnen regelen.

Ik merk dat ik, vergeleken met andere portretfotografen, toch wel een beetje een klein buitenbeentje aan het worden ben. Geeft niet hoor. Ik doe mijn eigen ding in mijn eigen stijl. Maar buiten de voorbereiding en het fotograferen vind ik de nabewerking in mijn foto's ook essentieel.

Hoewel een goed origineel natuurlijk altijd de basis moet zijn, vind ik dat je met nabewerking de finishing touch op je werk kunt leggen. Je kunt er dingen extra mee accentueren en de mood nog verder uitwerken zoals ik die voor ogen had.

Onlangs plaatste ik een Vanitas op het forum en later legde ik daar ook mijn werkwijze voor zo'n foto bij uit.
Daar werd op een gegeven moment ook het commentaar gemaakt over wanneer het fotograferen ophoudt en het nabewerken de hoofdrol opeist. Ik ben daar bij die foto ook wel op ingegaan, maar ik wil het hier ook even algemeen houden.

Ik ben van mening dat je met nabewerking best wel ver mag gaan. Zolang de integriteit van het beeld behouden blijft kan alles wel. En dat is dus heel ruim. Composities van verschillende foto's om één beeld te maken is niet iets waar ik problemen mee heb. Mits het goed gebeurd en doordacht is natuurlijk (anders valt het toch wel op)

Om het 'achterste van mijn tong' te laten zien:

45075

Hierboven dus een origineel en een eindproduct.
Het eerste wat opvalt is de toning van de foto. Deze is in de bewerkte versie veel ingetogener. Maar je ziet wel dat het oorspronkelijke beeld wel intact gelaten wordt. Ik vind deze afwerking in dit geval gewoon het verschil tussen af of niet.

Hoe ver vinden jullie dat je moet/mag gaan in het bewerken van je foto's?
En schroom niet om onbewerkte en bewerkte foto's te posten!

Volgens ligt het eraan waar de foto voor is. Feitelijk is dat ook wat jij hier stelt. Met name bij landschappen mag ik graag een "schilderijtje" maken. En daarbij vind ik dat ik net zover met fotoshop mag gaan als nodig is om het doel te bereiken (of zover ik met mijn beperkte kennis in de buurt kom). Concertfoto's zijn al wat journalistieker, al wil ik daar nog wel eens een microfoontje weghalen of een gezicht ophalen. Ook relatief weinig omdat ik ook geen tijd heb om uitvoerig te gaan shoppen. (vaak moet de reportage de volgende ochtend online staan) Als ik een journalistieke reportage maak (voor m'n werk), zal ik hooguit wat standaard dingen doen (recht zetten, bijsnijden, beetje verscherpen, kleurtemperatuur) om een homogene serie neer te zetten.
Om een idee te geven een foto van The Lords of Altamont, geschoten op het Klok Rock Orange Festival op koningsdag te Eindhoven. Geen front licht, maar wel een gaaf moment, bovendien gaat de plaat niet op een bus afgedrukt worden dus kun je best ver gaan met bewerken.

Voor:


Na:

Persoonlijk zou ik het heel jammer vinden als je bewerkingen als bovenstaande niet doet op een foto waar je zoveel tijd en energie in steekt.
In het door jou gegeven voorbeeld zijn een aantal dingen die jou blijkbaar "storen" ten opzichte van jou ideaal plaatje. Voor mij is het dan ook zo dat de gene die het ideaal plaatje bedenkt en probeert te benaderen ook bepaald of een foto dat wel of niet verdient. Hierbij blijf ik persoonlijk wel vinden dat een foto dicht bij de waarheid mag blijven. Het eindeloos invoegen en wegshoppen van allerlei dingen met als gevolg dat het origineel er niet meer in te herkennen bekoort mij niet.

Ik denk dus dat de maken bepaald hoe ver je mag gaan, en dat de kijker bepaald of hij/zij het zelf ook zo zou doen. (bij vrij werk uiteraard, bij betaling bepaald de afnemer toch ook wel mee)

Net zo ver als je zelf wilt om het beeld te creëren zoals jij t uiteindelijk goed vindt!

Marfique schreefCOLONNet zo ver als je zelf wilt om het beeld te creëren zoals jij t uiteindelijk goed vindt!

Precies!

Daarbij is het tonen van voor- en nabewerking wel leerzaam, maar neemt deel van de charme weg. Het is alsof een goochelaar aan het eind van zijn show zegt:"kijk, hier is de dubbele bodem waaruit ik het konijn haal." Dan zeggen de toeschouwers:"Ja, maar dat is niet eerlijk. Zo kan ik het ook!" Vaak is dat toch moeilijker dan de meeste mensen denken.

Jertoen,
Mijn eerste vraag is welke is het origineel? Wat duidelijk is, dat bijna altijd een voorkeur wordt bepaald die te maken heeft met het een individuele beleving van de kijker. Voor mij is de interpretatie van wat ik zie vaak heel erg moeilijk.

Ik moet dan denken aan een post van je waarin je schreef: ben ik nou echt de enige die ziet, dat de foto(s) niet scherp is of zijn. Af en toe denk ik wel eens wat de invloed van het beeldscherm dat gebruikt wordt toch echt heel bepalend kan zijn.
Maar ook met name het ons kent ons gevoel en de daaruit voortvloeiende wijze van beoordelen zijn voor mij persoonlijk vaak erg onbegrijpelijk. Vooral wanneer het een serie betreft waarvan ik pijn van in mijn ogen krijg vanwege een wel heel erg onnatuurlijke weergave van het getoonde.
Vaak zie ik foto’s waarvan ik denk had hem nou niet zo na bewerkt! Maar ik realiseer me wel, dat er een duidelijk trend is ontstaan, die je moeilijk kan terug draaien aangezien de mogelijkheden er zijn dus....
Ik weet nog heel goed, dat er fotowedstrijden waren waarvoor alleen foto’s mochten worden ingestuurd, die niet nabewerkt waren. Foto’s van een ander bespreken vind ik ook heel erg moeilijk.
Recentelijk was er eindelijk een post waarin om de motivatie gevraagd en hoe de foto was gemaakt besproken werd. Wanneer ook de originele foto en degene met nabewerking veel vaker getoond gaan worden gaan worden, kom je er vanzelf denk ik achter wat nog kan en wat niet!

Jeroen. ik ben erg blij met je post! Bedankt!

Vr.gr.

Roel J.

Leuke discussie, in eerste instantie zou ik zeggen dat als de foto erg ver van het origineel vandaan ligt dan ben je te ver gegaan. Dan heb ik het over dingen of personen erin of eruit shoppen.
aan de andere kant, ik heb foto's gezien waar het niet op te zien was dat er veel bewerkt was, echt geweldige foto's en dan krijg je achteraf te horen dat er een aantal dingen bewerkt zijn.
De foto verandert niet, ik blijf hem gaaf vinden maar er zijn wel dingen mee gedaan waarvan ik eigenlijk zeg dat dat te ver gaat.
het kan niet zo zijn dat een foto mooi is totdat je weet dat er bewerkingen zijn gedaan en dat je er dan niets meer aan vind.
foto's voor de journalistiek is een ander verhaal wat mij betreft, daar zal het denk ik bij een beetje verscherpen en wat croppen blijven.

Het resultaat telt.

De grens van het bewerkingen ligt volgens mij aan het kunnen, en die ligt bij jou hoog aan je foto's te zien.
Met veel kunnen maak je uiteindelijk kunst.
Met het beoordelen van een (goede) foto door verschillende mensen zal je zien dat deze vaak uiteen loopt.
Smaken verschillen.

Naar mijn mening gaat het allemaal om het doel. Als het doel is om een realistische weergave neer te zetten, vind ik niet dat er dingen in of uit gephotoshopt mogen worden, hoogstens wat kleine licht-, kleur of contrastaanpassingen om het beeld duidelijker te maken of emoties iets aan te dikken. Want anders zou het een vertekend beeld van de werkelijke situatie geven. Is het doel echter een artistieke compositie, dan mag gedaan worden wat nodig is om een bepaald resultaat neer te zetten. Maar ik denk dat dit een punt is waar meningen altijd over zullen blijven verschillen.

Het is me nogal wat.
Volgens de vraagsteller is er een grens voor beeldbewerking in de fotografie.
In mijn beleving is er helemaal geen grens en hoef je je ook niet af te vragen waar die ligt.
Even voor alle duidelijkheid: voor fotojournalistiek gelden andere regels met als belangrijkste “waarheidsgetrouwheid”.
Die tak van fotografie laat ik hier even buiten beschouwing.
Voor creatieve fotografie, dus fotografie als beeldende kunst bestaat er geen grens en zijn er nauwelijks of geen regels.
De fotograaf leeft zich uit en de kijker heeft een oordeel of hij/zij het mooi vindt of niet.
Dat oordeel is volstrekt subjectief en laat zich ook niet begrenzen.
Rembrandt heeft voor zijn Nachtwacht diverse opstellingen van de Compagnie voor zich gehad, evenals afzonderlijke figuraties van verschillende “Schutters” en “Kapiteins”, getuige de vele schetsen en uitwerkingen op onderdelen.
Het is vrijwel zeker dat het schilderij verre van natuurgetrouw is. Gelukkig heeft Rembrandt volledig zijn eigen licht er over kunnen laten schijnen. Zodanig zelfs dat er klachten kwamen van leden die zichzelf niet meer herkenden op het schilderij.
Wat ben ik blij dat er in die tijd geen beeldinquisitie bestond.
Laten we dat in ons tijdperk ook maar niet doen.

Het valt of staat met het doel van de foto. Bij journalistiek vind ik het niet kunnen om teveel te gaan shoppen (buiten bv wat levels, curves en verscherpen). Buiten de journalistiek, waarom niet...

Ik blijf me verbazen dat een fotograaf zich steeds moet blijven verantwoorden over de acties die gedaan worden om tot het beoogde resultaat te komen. Geen enkele andere kunstenaar wordt zo behandeld.
Een schilderij is geen schilderij meer als de kunstenaar naast een kwast en verf ook andere materialen gebruikt? Een schilder mag toevoegen weglaten wat hij wil waarom een fotograaf niet. Zolang je kunstwerk niet als bewijsmateriaal gebruikt (hetzij gerechtelijk, wetenschappelijk of journalistiek) is alles geoorloofd. Op de een of andere manier moet en zal een foto bij veel mensen de exacte waarheid tonen. Welnu ik zal een geheimpje verklappen. De wereld is niet plat zoals een foto. En welke sluitertijd is de werkelijkheid?

Nabewerking is een foute naam voor een onmisbaar onderdeel van het fotograferen. We zouden het voortaan afwerken moeten noemen. Er is namelijk geen foto tot dat het eindresultaat afgedrukt is of vooruit dan maar, tot jpeg is gebombardeerd. (een rechtstreeks uit de camera jpeg is ook nabewerkt maar dan naar de smaak van de software engineers van de camera leveranciers, en is dus het equivalent van de afdruk centrale bij analoge fotografie. Uitbesteede nabewerking dus)

Wat een ieder mooi vind staat hier geheel los van de een houdt van waarheids getrouwe kunst de ander van volkomen abstract en de kunstgeschiedenis staat bol van de verschillende stromingen wat dat betreft.

dus afwerken ja alle registers los wat mij betreft als je daarmee je doel als fotograaf bereikt. (daarmee kan je doel natuurlijk wel hardstikke fout zijn, dat heeft de geschiedenis wel bewezen)

Groeten Kees

De enige verantwoording leg je af aan jezelf of je client. De rest is persoonlijke voorkeur van de kijker.

Precies

Dat het een keuze is van de fotograaf hebben we volgens mij allemaal bevestigd. Neemt niet weg dat het af en toe besproken mag worden. Het zien van een voor en na foto is leerzaam. Je kan zien wat er mogelijk is, zowel binnen als buiten de grenzen (wat ieder voor zich bepaald). Hierover discussiëren leert je ook verwoorden wat je vind en ziet.
Waar de grens ligt? Dat bepaalt ieder voor zich. Geen grenzen? Er zijn wel degelijk grenzen. De grens tussen mooi en lelijk. En die is ook variabel en individueel.

Ik heb een fotobewerking die niet natuurgetrouw is. Toen ik net hier bij EOS Digitaal kwam, was ik een keer aan het stoeien met de schuifjes en knopjes van Photoshop. Dit was toen het resultaat:




Misschien heel fout bewerkt, maar destijds vond ik het redelijk geslaagd.

Orgineel was dit:




Heb ik hier de grens overschreden?

Tsja... Oordeel zelf maar...

21630

19937

Wat mij betreft zijn er helemaal geen grenzen voor en dat is naar mijn mening ook vaak niet het probleem van foto's die ik als "slecht" zie, vaak is dat het gebrek aan creativiteit en maar gewoon een filtertje overheen gooien, klakkeloos een tutorial van internet volgen en verder niks met die informatie doen om er wat van je zelf van te maken of erger nog gewoon maar dingen na proberen te doen. Als iemand er echt lekker mee aan de slag is en er echt van wat probeert te maken zie ik echt elke fout door de vingers en zal ik me daar geen moment aan storen.

Heb een tijdje op een aantal urbex fora rondgesurft en daar werd je dood gegooid met standaard Photomatix "HDR" foto's¹ waar mensen aan wat random schuifjes trekken en helemaal trots zijn dat ze een HDR hebben gemaakt. Slechts een handjevol mensen snapt het vaak en steekt er tijd en moeite in om het serieus aan te pakken en er wat van te maken en hun eigen stijl er in te verwerken.

Meh, long story short ... het is niet de de grens qua bewerking maar hoeveel moeite en liefde je er in steekt ongeacht of het mijn ding is of niet. Alleen dat waardeer ik al enorm!

¹ foto's met enorme halo's, overgesatureerde kleuren, uitgebeten highlights

Steven I schreef
Waar de grens ligt? Dat bepaalt ieder voor zich. Geen grenzen? Er zijn wel degelijk grenzen. De grens tussen mooi en lelijk. En die is ook variabel en individueel.

Nu neemt de discussie een interessante wending. De TS vermeldde al het bestaan van een grens. Nu wordt die grens ook benoemd: “De grens tussen mooi en lelijk.”
Echter variabele grenzen bestaan niet, want dan heeft bijv. het kadaster geen bestaansrecht en zou de wereld voortdurend in grensoorlogen verwikkeld zijn.
Een grens moet dan ook duidelijk gedefinieerd zijn. Het zal niet eenvoudig zijn om de grens tussen mooi en lelijk eenduidig vast te leggen.
Voor mezelf weet ik dat onderscheid wel te maken, maar dat wil niet zeggen dat iedereen mijn visie deelt. Zo kan ik stellen dat ik de bewerkte foto van de TS mooi vind. Het is niet zo dat ik de onbewerkte versie lelijk vind, maar wel minder mooi, eigenlijk meer gewoon.
Toch zou ik de bewerking zelf anders gedaan hebben, waardoor die voor mij veel mooier geworden zou zijn. Grote kans dat dat gevoel weer niet door de TS gedeeld zal worden.
Het definiëren van “mooi” is toch wel lastig. Misschien kiezen voor de andere benadering, namelijk de kant van “lelijk”.
Dat lijkt bijna net zo lastig als de mooie kant.
Gelukkig komt Beasar me daarbij te hulp. Hij laat een rampfoto zien die op een ongelofelijk knullige manier is bewerkt. Als beeld is het wel leuk, maar door de knulligheid wordt het gewoon lelijk. Zou je met knulligheid iets kunnen om lelijk te definiëren? Voor mij wel omdat ik knulligheid associeer met lelijk. Toch zal ook dat niet voor iedereen gelden, voor Beasar bijv. want anders had hij hem zo niet geplaatst.
Kijk, zo moeilijk is het nou, een grens tussen mooi en lelijk. Als we toch duidelijkheid willen hebben, dan vallen we vaak en graag terug op de macht van het getal. Wanneer 8 van de 10 mensen iets mooi vinden, zijn we geneigd om het als mooi te bestempelen. Is dat dan eigenlijk wel zo. Hebben die twee dan ongelijk?
Probeer die vraag eerlijk te beantwoorden, dan zul je tot de conclusie komen dat er geen grens is tussen mooi en lelijk.
Mocht je iets lelijk vinden, zoek dan ook eens naar de schoonheid die de maker erbij voelde, al is het eindresultaat dat jij het lelijk blijft vinden en hij/zij mooi.
Respect is nooit aan grenzen gebonden.

Hier komen mooie uitspraken en inzichten voorbij.

De eerste vragen die ik mezelf stelde om deze discussie te duiden zijn de volgende:

Wat is eigenlijk een foto? En hoe verhoudt een stilstaand, plat en perspectivistisch beeld zich tot de wijze waarop de mens fysiek en mentaal een beleving construeert?

Mooiste uitspraak wat mij betreft: "welke sluitertijd is de werkelijkheid?" Als je stil staat bij wat tijd is en doet, kun je niet meer spreken over een relatie tussen foto en waarheid, anders dan 'deze foto is een foto'.

In mijn optiek komen concepten als grenzen, respect en waarheid voort uit de poging van de mens om te begrijpen en om te gaan met wat we hier op deze door de ruimte zoevende klomp klei doen. Zingeving.

Ieder mag het zijne of hare zoeken en vinden. Ik probeer eerst te begrijpen wat waarneming, aandacht en bewustzijn zijn. Dat zijn genoeg variabelen voor mij