De nederlandse naam ooievaarsbek dankt de plant aan de vrucht, die er uitziet als de lange snavel van een Ooievaar.
De ondergrondse delen van deze soorten bestaan uit dikkere wortelstokken. Op deze wijze vindt er (kruipend onder de grond) vegetatieve(ongeslachtelijke voortplanting/verspreiding plaats.
Het dieper ingesneden handnervig blad kenmerkt zich door een aantal donkere vlekken. De bloemkroon ziet er zeker in de schaduw bruinzwart uit, terwijl in vol tegenlicht een donker bloedachtige purperen kleur waar te nemen is.
In theorie hebben de bloemdelen 10 meeldraden welke in twee lichtingen van 5 rijp worden en zich in deze rijpe toestand naar buiten krommen.
Vaak verliezen ze dan de helmknoppen.
De bloem wordt merendeels door bijen- en hommelsoorten bezocht die dan ook voor de bestuiving zorgen.
Oorspronkelijk is het een Zuid-Europese Bergplant welke al eeuwen in onze omstreken verwilderd is.
Ze is ergens in de Middeleeuwen naar ons land gebracht als rouwsymbool vanwege de donkere kleur.
1.
2.
