Beetje begonnen aan begin dit jaar. Ik werd getipt op enkele schilderijen uit de Barok-periode. Schilderijen waar we mensen op stonden, maar ik vond ze wonderschoon.
Ik werd zo gegrepen dat ik me wat verder wilde verdiepen. En dat dus ook deed.
Kort voor mijn vakantie deze zomer was ik bij de boekenzaak. Ik wilde nog wat 'studiemateriaal' hebben voor op vakantie. Naast boeken over schilderijen met mensen stond er ook een boek over de Nederlandse stillevens uit de Gouden Eeuw. Het was mijn meest ingekeken boek op vakantie. Ik werd gegrepen door de achterliggende gedachtes, het oog voor detail, de verhalen eromheen.
Ik wilde ook wel stillevens maken. Enkele ideeën, die tot op heden nog uitgewerkt moeten worden hoor, ontsprongen in mijn hoofd.
Inmiddels heb ik, met deze erbij, er drie gemaakt. Ze staan alle drie hier op het forum.
Ik haal uit het maken van een stilleven twee dingen; lekker op mijn dooie gemak in de studio 'aanklooien' en ook wel voldoening als het af is.
Het streven is om alles zo puur en oprecht mogelijk te doen. Met huis-tuin-en-keukenmiddelen soms, maar altijd wel doordacht.
Grootste voorbeeld is hiervan wel de lichtbron. Je kunt alles los fotograferen en later bij elkaar photoshoppen. Zal een schitterend resultaat opleveren, maar staat in mijn beleving te ver weg bij de meesters van toen. Als je het op die manier doet, dan kom je waarschijnlijk wel dichterbij, maar het druist een beetje tegen mijzelf als fotograaf in. Ik vind dat het allemaal in één keer moet.
Hoewel het soms voor erg grote problemen zorgt.
Als je namelijk gaat kijken naar de oude schilderijen, dan zie je soms dat daar het een en ander niet klopt qua belichting. Iets wat met een enkele lamp en enkele belichting niet op te lossen is. Iets wat dus anders aangepakt zal moeten worden. Daar ligt voor mij de uitdaging als fotograaf dan ook weer.
Er is trouwens nog een derde reden waarom ik graag stillevens maak hoor. Ik kan alles zelf in de hand houden. Ik ben niet echt afhankelijk van anderen. Wanneer je met modellen werkt, dan is het toch meer teamsport. Ook leuk, maar het is ook wel eens makkelijk om naar je onderwerp te kijken, je schouders op te halen en naar huis te gaan. Doe je dat bij een model, dan zal ze erg pissig zijn als je een dag later weer binnen komt wandelen.
Ook in de voorbereiding ben ik niet geremd door andere zaken. Ik kan alles in mijn eigen brein laten ontstaan en het regelen op mijn eigen tempo, zonder deadline.
Zo, genoeg gezegd.
Althans, over waarom. Nu wat
Zoals ik eerder vertelde heb ik er inmiddels 3 gemaakt. Dit is de derde:
41741
Een, zoals ze dat vroeger noemden, Vanitas. Titel van het werk; Vanitas met roosJoh, zo lekker makkelijk soms.
Bijna alles in het de foto heeft een betekenis. Vanitas-schilderijen gingen over de vergankelijkheid en betrekkelijkheid van het leven. Zo ook in deze foto dus.
Wat alles betekend, dat ga ik niet uitleggen. Dat is ook deels aan de kijker natuurlijk. Aan de andere kant merk ik dat ik er soms toch wel hele persoonlijke dingen in stop. Kan het allemaal wel een beetje toelichten, het gros van onderwerpen is namelijk erg voor de hand.
Ik wilde dus graag een vanitas-achtig iets. De schedel ligt hier gewoon in de kast (en als ik een andere wil, achter de studio is de begraafplaats)
De viool was alweer lastiger. Ik heb geen viool. Ik houd van muziek. Luisteren kan en doe ik graag, maar muziek maken is iets wat niet tot mijn talenten behoord. Ik zou een triangel nog vals kunnen laten klinken.
Maar ik wilde wel een viool in de foto, dus dat moest geregeld worden.
Oproepjes op onder andere Facebook leverde binnen 20 minuten al vijf mensen op. Ik denk dat ik uiteindelijk wel 10 violen kreeg aangeboden. Zelfs via via een vioolbouwer in Lelystad die misschien wel iets wilde betekenen. Erg mooi om aangeboden te krijgen.
Maar een vriendin in Waalwijk regelde bij haar ouders een viool uit 17-lang-geleden. En die paste eigenlijk perfect in het thema.
De roos werd gehaald bij de lokale bloemenier. Gewoon binnengelopen en moeilijk gaan staan kijken naar de bloemen. Beetje zoeken. Eigenlijk de kluit belazeren, want ik wist toch al dat ik een roos wilde hebben. Op de vraag of ze me konden helpen antwoorde ik dat ik één bloem zocht. Beetje uitgelegd waarvoor en dan denken ze vaak al met je mee. Achter uit de stapel kwam een roos die al grotendeels open was. Die verkopen ze natuurlijk niet meer, want mensen willen lang genieten van hun bloemen. Ik mocht hem dus ook zo meenemen. Nog een beetje ingekort om in het vaasje te passen.
De herfstblaadjes passen natuurlijk prima in het thema van Vergankelijkheid. Het is het einde van het leven als je het symbolisch bekijkt. De groeikracht van de bomen die in de zomer en lente zo opvalt is nu grotendeels verdwenen en alles kleurt schitterend rood en bruin buiten. Dus dit stukje herfstpracht kon er ook bij. Een kleine wandeling door Tilburg leverde een schat van bladeren op.
Niet dat ik alle mooie bladeren die ik tegenkwam meenam. Dat was maar bij één blad uiterst rechts. De andere bladen werden meer gekozen vanwege de grillige en verschrompelde vorm.
Het licht kwam, bijna gebruikelijk aan het worden, van links. Goed hoog en een vierkante van 70cm softbox op de flitser. De afstand was denk ik een meter of twee van het tafereel. Rechts van het geheel stond nog een reflectiescherm om wat meer licht op de viool te krijgen. Ik ben nog aan het vogelen hoe ik vrij eenvoudig, zonder allerlei ingewikkelde constructies van op maat gemaakte scrims en dergelijke, een mooi licht krijg op reflecterende objecten.
De achtergrond is dezelfde als bij mijn vorige stilleven. Ik moet op zoek naar nieuwe, maar dat komt over een maand pas weer. Geld groeit me ook niet op de rug.
Maar ik heb hem wel wat donkerder gemaakt. De vorige keer stond er een klein tweede lampje op de achtergrond, deze keer niet. Ook hing er een groot zwart doek boven de opstelling. Deze zorgde ervoor dat het licht niet tegen de achtergrond kwam. Behalve een beetje in de onderkant.
Het blijft voor mij nog een beetje oefenen. Ik zie er alweer dingetjes in die ik de volgende keer anders wil. Maar dat is ook het mooie dat aangeeft dat ik mezelf ontwikkel.
Die zou voor mij rechtop mogen staan!
