Ad blocker detectedCOLON Our website is made possible by displaying online advertisements to our visitors. Please consider supporting us by disabling your ad blocker on our website.
Laatste post dateert al weer van enige jaren geleden, dus het werd tijd om weer actief te worden. Net een week terug uit een mooi exotisch Istanbul, waar ik 4 dagen verbleef om met name mensen op straat te fotograferen. Nu een kleine selectie, indien het naar meer smaakt post ik meer. Gebruikte camera is een Olympus OM D met de volgende lenzen: panasonic 12-35mm 2.8 en
panasonic 35-100mm 2.8.
Wat ik me weleens afvraag bij dit soort foto's is hoe je dat doet. Eerst maken, dan vragen? Of gewoon maken?
Want ik kan me zomaar voorstellen dat niet iedereen zit te wachten op een plaatje van zichzelf (de linker dame bij young women of Istanbul kijkt bijvoorbeeld alsof ze er niet blij mee is )
En Martijn...soms snel en meteen raak. Maar altijd de tijd nemen en goed de omgeving observeren. Ik ga meestal ergens zitten en ga dan rustig om me heen kijken of ik iets interessants waarneem. In z'n algemeenheid laten de mensen in Istanbul zich makkelijk vastleggen (erg vriendelijke mensen). De dame waar jij naar verwijst, schrok een beetje van me (ze zag mij in een keer opduiken, terwijl ze in gesprek was). Wat verder helpt: 35-100 mm, cropfactor 2. Het portret van de vriendelijke oude dame is als volgt tot stand gekomen.
Ze wilde ergens gaan zitten, echter alle plekken lagen vol met duivenpoep. Vervolgens heb ik een krant voor haar gezocht, zodat ze schoon kon zitten. Toen gevraagd - met handen en voeten - of ik een foto mocht nemen.
Nee, Martijn niet echt en hopelijk blijft het zo.
Je probeert de situatie zo goed mogelijk in te schatten, maar soms heb je daar de tijd niet voor.
In een enkel geval komt het voor en dan blijft het beperkt tot een wegwerp gebaar.
O, ja schiet me net e.e.a. te binnen. In 2010 was ik op een fotografiereis in Yunnan (China) en bij een gelegenheid wilde ik een kind fotograferen. Vervolgens werd de vader zo kwaad, dat verontschuldigingen om de foto niet te nemen niet meer hielpen. Ik moest wegwezen.
Ook wil ik nog weleens de kinderen van de buren tijdens hun hockey en voetbal wedstrijden fotograferen en dan vraag ik altijd aan de ouders van de meespelende kinderen of zij dat goed vinden. Tot nu toe altijd positieve reacties (de foto's gaan ook naar de ouders als ze dat willen).
Ik had dezelfde vraag. Helder antwoord.
Heb me gisteren uitgeleefd tijdens het living statues evenement in Valkenburg. Maar goed daar staan ze dus te poseren.
Zelf hou ik enorm van de alledaagse dingen die het straatbeeld met zich meebrengen. Voel me dan een betrapte voyeur, met goede bedoelingen. Toch maar eens over die chroom heen stappen.
Groet Peter.
“I walk, I look, I see, I stop, I photograph.”
— Leon Levinstein
Naast het overwinnen van de schroom, probeer ik zo goed als het kan bewust te zijn van mijn eigen gedrag ter plekke (rustig, niet opvallend, niet opzichtig de fotograaf uithangen).
En wat verder helpt (voor dit soort gelegenheden):
Kleine camera die niet al te 'bedreigend' overkomt.
In mijn geval: Olympus OM D (systeemcamera).
Life is like a camera.
Just focus on what's important, capture the good times, develop from the negatives, and if things don't turn out – take another shot.
)
